„Imię Róży” to kultowa, klasyczna, kryminalna powieść szkatułkowa. Została doceniona przez wielu, zekranizowana. Jednak jej gabaryty mogą powodować konsternację, brak chęci poznania tej wspaniałej literatury przez młodsze pokolenie. Wydawnictwo wyszło naprzeciw oczekiwaniom czytelników. Przygotowało niezwykle estetyczną pod względem wizualnym powieść graficzną na podstawie tłumaczenia Adama Szymanowskiego i Pawła Bravo. Użyto tu kredytowego papieru. Posiada sugestywne i kontrastowe ilustracje Milo Manary. Rozłożono ją na dwa zazębiające się tomy, zawierające najważniejsze, kluczowe wątki. Pierwszy z nich wprowadza nas do anonimowego opactwa benedyktynów we Włoszech, gdzie trafia były inkwizytor- brat Wilhelm z Baskerville oraz jego uczeń – młody austriacki nowicjusz – Adso z Melku.Mają wysłuchać wykładu dotyczącego ubóstwa Chrystusa. Jednakże losy bohaterów działających niczym detektywi, aż do trzeciego dnia pobytu, na powyższych kartach,pchają mężczyzn ku rozwiązaniu zagadek dotyczących enigmatycznych śmierci w klasztorze. Dylematy natury moralnej i bolesne wydarzenia zostały zaimplikowane w niezwykle emocjonujący sposób. Bez zbędnego epatowania brutalnością. Oddano specyfikę XIV wieku, kontekst historyczno-kulturowy i nastroje społeczne. Odnajdziecie również poruszające synapsami elementy erotyki; tak ważne dla działań artystycznych Manary. Ważnymi wątkami będą również pozornie niedostępna biblioteka, inkwizycja, rola nauki, mistyka oraz fanatyzm religijny doprowadzający do zguby mieszkańców. Rysownik znakomicie oddał charakter i mrok wyłaniający się z treści, co stanowi sztukę. „Imię Róży” może być znakomitym prezentem świątecznym dla wielbiciela klasyki. Sądzę, że przede wszystkim będzie to gratka dla osób, które znają i kochają pierwowzór od U. Eco, jak ja. Pozostałych zachęci do zapoznania się z opasłym woluminem. Kondensacja poruszonych, fundamentalnych zagadnień pozwoliła wrócić do lawiny emocji sprzed lat. Ogromną przyjemnością było obcować z materią historii. Bardzo wyczekuję finalnego ujęcia.